maandag 28 februari 2011

Ding 26: Privacy en veiligheid

Omdat Ding 25 nog "under construction" is, eerst een stukje privacy. Ik had mezelf al eens gegoogled en wist dus al, dat ik op verschillende plaatsen op het Internet naar voren kom. Op zich vind ik dat niet zo erg, het gaat m.n. om het feit dat ik een account heb op Linkedin en Hyves. Ook i.v.m. met de korfbalvereniging duikt mijn naam regelmatig op, gelinkt aan een stukje dat ik heb geschreven voor het clubblad, of de vermelding dat ik een secretariaat voer. Wel valt op, dat functies die ik jaren geleden heb vervuld en artikelen die jaren geleden in het clubblad zijn verschenen nog steeds terug te vinden zijn. Dus ja het klopt, dat wat ooit op het internet is gekomen, verdwijnt niet of moeizaam.
Een bizar voorbeeld hierin vind ik het volgende. Toen mijn schoonvader in augustus overleed is er een overlijdensadvertentie in het Noordhollands Dagblad geplaatst. Als ik nu zoek op de naam van mijn schoonvader, vind ik naast stamboomgegevens nog steeds de betreffende overlijdensadvertentie, met daarin onze naam en adres. Blijkbaar plaatst het NHD familieberichten op de hun website en vervolgens blijven die terugvindbaar. Dit is toch enigszins onaangenaam, m.n. omdat dit buiten je om gebeurt.
Wat ik onlangs ontdekte, was voor mij ook een verrassing. Doordat een aantal collega's hun blog openbaar hebben gemaakt op de website van de bibliotheek Kennemerwaard, zijn alle blogs die door hen gevolgd worden ook openbaar. Terwijl onze blogs in principe alleen voor 23 Dingen waren. Om je blog openbaar te maken is volgens mij een keuze die je zelf maakt, maar omdat je weer gelinkt bent aan een openbaar blog, wordt elk blog dus openbaar. Dit zijn dingen die al gebeurd zijn, voordat je er erg in hebt en vaak ook onomkeerbaar.

zondag 13 februari 2011

Mediawijsheid

Eerst mezelf maar eens getest op Mediawijsheid via de quiz. Het meeste weet ik wel, maar toch is het soms een kwestie van de klok en de klepel. Het enige dat er op zit is bij blijven. Blijven lezen en blijven ontwikkelen. Een deel van onze klanten zullen wij daardoor op voor zijn en ook daadwerkelijk kunnen begeleiden op hun pad door web 2.0. Andere klanten zullen ons op voor zijn en soms ver op voor blijven.

Vandaag las ik in de Veronicagids een artikel over een nieuw realityprogramma, de Secret Story.

De Secret Story is wat we noemen reality 2.0. We zetten de social media vol in. Dat maakt het heel leuk, erg interactief.

Eigenlijk doen zij wat de bibliotheken ook moeten doen, de sociale media op volle kracht inzetten en zo de interactie met de klanten vergroten.

Soms is het lastig om in te schatten, hoe mediawijs mensen zijn. Met name pubers lijken heel mediawijs te zijn. Ze imponeren met de snelheid waarmee ze met de diverse media omgaan, maar het blijft heel vaak aan de oppervlakte, zowel in de toepassingen als bij de inhoud van "hun" social media.
Een voorbeeld hiervan hoorde ik vandaag. Mijn kinderen waren uit en plotseling voegde een vriend (S.) van een vriendin zich bij hen en begon één van de aanwezige vrienden van mijn kinderen (J.) verbaal behoorlijk aan te vallen. En waar ging het om, om een smsje dat een half jaar geleden door J. aan S. verstuurd was. Dit smsje was bedoeld als grap, maar duidelijk niet zo geintepreteerd door S.. Nu vond hij het tijd om verhaal te halen. In no time kwam uit alle hoeken en gaten "hulp" toegesneld. Opgeroepen via sms, Facebook, Hyves (ze hebben natuurlijk allemaal mobiele telefoons met Internet, Apps etc..) en een dreigende sfeer ontstond. Uiteindelijk liep het met een sisser af, omdat de heren het face-to-face hebben uitgepraat. Pubers realiseren zich niet, dat iets zwart op wit (in dit geval digitaal) soms heel anders overkomt dan dat je bedoelt. Bij persoonlijk contact zie je iemands lichaamstaal en is de kans op verkeerde intepretatie minder groot.
Ik denk dat veel (jonge) mensen best op technisch gebied heel mediawijs zijn, maar dat de impact op hun communicatie niet te onderschatten is.
Misschien een idee om daar eens een lezing aan te wijden?